Kształcenie przedzawodowe definiuje jako okres wychowywania dziecka, a następnie ucznia przez pracę i do pracy, prowadzonego przez dom rodzinny, przedszkole, szkołę podstawową, zawodową, liceum ogólnokształcące, a także placówki opiekuńczo – wychowawcze, organizacje młodzieżowe, organizacje wyznaniowe. Wynika z tego, że jest ono pierwszym i chyba najistotniejszym etapem przygotowującym młodych ludzi do pracy. Kształcenie przedzawodowe jest rodzajem oddziaływania pedagogicznego w okresie przedszkolnym i szkolnym poprzedzającym systematyczne kształcenie prozawodowe i zawodowe. Na tym etapie należy zbliżyć dzieci i młodzież do pracy człowieka, kształtować wiedzę o pracy, jak i pozytywny do niej stosunek, a także zbliżyć ich do świata techniki. Żeby to osiągnąć, potrzebny jest stały związek nauki z pracą. W wychowaniu przedszkolnym założenia i cele kształcenia przedzawodowego koncentrują się w trzech obszarach:
- Wiedza i poznawanie świata oraz siebie.
- Umiejętność działania w świecie.
- Wartości i stosunek do świata oraz siebie.
Taka struktura treści doskonale wpasowuje się w tę „nową” edukację, czyli edukację promującą indywidualny wysiłek jednostki, jej samorozwój, rozumienie procesów zachodzących w przyrodzie, społeczeństwie, kulturze, pobudzającej ciekawość świata, i ciekawość działania w nim. Warto zwrócić także uwagę na ważność wyrabiania i promowania u dzieci od najmłodszych lat nawyku pracy, który kształtuje cechy odpowiedzialności i obowiązkowości.
Formy kształcenia przedzawodowego w przedszkolu
- Zabawy tematyczne. Zajęcia promujące pracę w przedszkolu można oprzeć na pedagogice zabawy. Jest to forma aktywności najmłodszych, która stanowi niezwykle ważny etap nauki i działania w przyszłej roli zawodowej. Zabawy tematyczne, w których dziecko przypisuje sobie określone role, a przedmiotom wykorzystanym do zabawy nadaje odpowiednie znaczenie, pozwala poznać społeczną rzeczywistość, poprzez naśladowanie czynności dorosłych. Zabawy tematyczne są pierwszymi samorzutnymi zajęciami z zawodoznawstwa – dziecko wcielając się w odpowiednią rolę ujawnia swoją wiedzę o wybranych do zabaw zawodach. Jest to początkowo wiedza powierzchowna i niepełna, ale świadczy o umiejętności obserwacji i zrozumienia. Stanowi podłoże, na którym zaczynają formować się trwalsze zainteresowania określonymi zawodami.
- Zabawy konstrukcyjne i manipulacyjne. Dziecko dąży do określonego wyniku. Uczy się, że rozpoczęte czynności należy doprowadzić do końca oraz działać zgodne z planem.
- Zabawy badawcze. Dziecko rozwijaja aktywność własną. W czasie tych zabaw najmłodsi poznają otaczający ich świat; intensywnie myślą, poznają cechy, właściwości i funkcje danych przedmiotów, różne zjawiska i zależności przyczynowo-skutkowe.
- Zabawy zespołowe i gry uczą przestrzegania określonych zasad obowiązujących w grupie, współdziałania i dyscypliny oraz wskazują jak opanować emocje. Dzięki tej formie zabawy przedszkolak nabywa umiejętność dostosowania się do norm panujących w grupie oraz zachowania w różnych sytuacjach życiowych, co jest niezwykle ważne w przyszłej pracy.
Zapoznawanie dzieci w przedszkolu z tematyką świata pracy wykonuje się w formie zabaw zarówno indywidualnych jak i zespołowych. Wiedzę o zawodach dzieci wyrażają także poprzez aktywność na zajęciach i bogatą twórczość artystyczną.
Preorientacja zawodowa w wieku przedszkolnym jest okresem przeddecyzyjnym w procesie wyboru zawodu, zawiera w sobie jedynie czynności przygotowawcze, które nie są związane z decyzją o wyborze zawodu.
Opracowała:
Ewa Józefiak
HARMONOGRAM ZAJĘĆ PREORIENTACJI ZAWODOWEJ W ODDZIAŁACH PRZEDSZKOLNYCH
ROK SZKOLNY 2018/2019
|
Lp. |
Tematyka zajęć, działań: |
Symbol treści programowych |
Osoby, na które skierowane jest oddziaływanie |
Osoby odpowiedzialne/zaangażowane w realizację (uczniowie, rodzice, instytucje) |
Termin |
|
1. |
Moja droga do przedszkola/Samochody specjalistyczne Poznawanie pracy policjanta oraz straży miejskiej. Zapoznanie z wybranymi pojazdami specjalistycznymi (radiowóz). Opis munduru- zwrócenie uwagi na znaczenie poszczególnych plakietek widniejących na stroju policjanta. |
1.1, 1.2, 1.3, 2.1, 2.2, 2.3, 2.5, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 - latki |
E. Józefiak, M.Hołowczak Komisariat Policji w Szprotawie, Straż Miejska w Szprotawie |
Wrzesień 2018r. |
|
2. |
Zawody moich rodziców/Co robią nasi rodzice? Rozwijanie zainteresowania pracą rodziców. Uczeń wymienia zawody swoich rodziców, rozpoznaje wybrane zawody. Wycieczka do wybranych miejsc pracy (salon fryzjerski, szkolna kuchnia) |
1.1, 1.2, 2.1, 2.2, 2.3, 2.4, 2.5, 3.2, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki Rodzice wybranych grup przedszkolnych |
E. Józefiak, M.Hołowczak Salon fryzjerski ,,Pasja” Szkolna Kuchnia Rodzice |
Październik 2018r. |
|
3. |
Domy i domki/ Co to jest dom Poznawanie osób pracujących w bliskim otoczeniu przedszkola. Poznawanie, na podstawie swojej miejscowości, sposobów budowania dawniej i współcześnie. Omówienie zawodów tj. architekt, murarz, malarz, hydraulik. |
1.1, 1.2, 1.3, 2.1, 2.2, 2.3, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M.Hołowczak Firma budowlana, Spółdzielnia Mieszkaniowa w Wiechlicach |
Listopad 2018r. |
|
4. |
To już zima/ Nadeszła zima Obserwowanie zmian zachodzących w przyrodzie zimą. Poznawanie zjawisk atmosferycznych oraz zawodów związanych z analizą i obserwacją zmian zachodzących w pogodzie (pogodynka, meteorolog). Film edukacyjny pt. ,,Szkoła meteorologii” |
1.4, 2.1, 4.2, 4.3 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M. Hołowczak |
Grudzień 2018r. |
|
5. |
W świecie baśni/ W krainie baśni Rozmowa na temat ulubionych książek dzieci. Tworzenie własnych książek, składających się z obrazków lub tekstu ułożonego przez nie, a zapisanego przez nauczyciela. Poznanie zawodu: drukarz, wydawca, pisarz, ilustrator, bibliotekarz. Wycieczka do Biblioteki Publicznej w Wiechlicach- bliższe poznanie z zawodem bibliotekarza. |
1.1, 1.2, 1.3, 1.4, 2.1,2.2, 2.3, 2.4, 2.5, 3.2, 4.2, |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M.Hołowczak Miejska Biblioteka w Szprotawie – Filia w Wiechlicach |
Styczeń 2019r. |
|
6. |
Nie jesteśmy sami w kosmosie/ Czy jesteśmy sami w kosmosie? Poznawanie zawodów związanych z kosmosem, np. kosmonauta, astronom. Filmy edukacyjne: „Układ Słoneczny | Planety dla dzieci Merkury, Wenus, Ziemia, Mars”, „JAK TO DZIAŁA: Międzynarodowa Stacja Kosmiczna” |
1.1, 1.2, 1.4, 2.1, 2.5, 4.1, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M. Hołowczak |
Luty 2019r. |
|
7. |
W świecie zwierząt/ Zwierzęta na świecie Nazywanie domów zwierząt, poznanie bezdomnych zwierząt w schronisku- zawód opiekuna schroniska (wolontariusz). Zwierzęta w zoo- opiekun zwierząt przebywających w zoo. Opieka zdrowotna nad zwierzętami – weterynarz. |
1.1, 1.3, 2.2, 2.3, 2.5, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M. Hołowczak Lecznica Zwierząt w Szprotawie. Schronisko dla zwierząt |
Marzec 2019r. |
|
8. |
W świecie teatru/ Teatr Poznawanie wystroju teatru oraz ludzi tam pracujących np. (aktor, reżyser, scenograf). Wspólne wykonywanie rekwizytów teatralnych np. kukiełek, pacynek. Wycieczka do teatru na przedstawienie. |
1.4, 2.1, 2.3, 2.4, 3.2, 4.1, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki Rodzice |
E. Józefiak, M.Hołowczak Szprotawski Dom Kultury |
Październik, 2018 r. Styczeń, Kwiecień 2019 r. |
|
9. |
W świecie muzyki/ Muzyka jest wszędzie Uczestnictwo w cyklu koncertów muzyków z Filharmonii Zielonogórskiej. Poznanie zawodów związanych z muzyką m. in. muzyk, wokalista, śpiewak, kabareciarz. |
1.1, 1.2, 1.3, 1.4, 2.1, 2.2 2.3, 2.4, 4.1, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki Rodzice |
E. Józefiak, M.Hołowczak Zielonogórska Filharmonia |
Październik 2018, Maj 2018r. |
|
10. |
Nadchodzi lato/ Czym pojedziemy na wakacje Poznawanie różnych środków transportu: lądowego, wodnego, powietrznego oraz zawodów tj. pilot, marynarz, kolejarz. Pożegnanie z przedszkolem - nazywanie kolejnych etapów edukacji. Wycieczka na dworzec autobusowy w Szprotawie, filmy edukacyjne: „RÓŻNE DROGI DO ZAWODU PILOTA cz.1 Kiedy i jak zaczęło się moje latanie”, „Kolejarz zawód przyszłości”, „Maszynista - zawód z pasją Mariusz”, „Kapitan Statku - czas na prace”, „5 Gigantycznych statków świata!” |
1.1, 1.2, 1.4, 2.1, 2.3, 2.5, 3.1, 3.2, 4.1, 4.2 |
Grupa przedszkolna 5,6 – latki |
E. Józefiak, M. Hołowczak |
Czerwiec 2018r. |
Metody i formy działań:
Metody czynne
- metoda samodzielnych doświadczeń
- metoda kierowania własną działalnością dziecka
- metoda zadań stawianych dziecku
Metody oglądowe
- obserwacja i pokaz
- osobisty przykład nauczyciela
- udostępnianie sztuki – przedstawienia teatralne, koncerty muzyczne
Metody słowne
- rozmowy,
- opowiadania,
- zagadki,
- objaśnienia i instrukcje,
- sposoby społecznego porozumiewania się,
- metody żywego słowa
Metody aktywizujące
- burza mózgów
- gry dydaktyczne
Treści programowe
|
1. Poznanie siebie . DZIECKO: 1.1 określa, co lubi robić; 1.2 podaje przykłady różnych zainteresowań; 1.3 określa, co robi dobrze; 1.4 podejmuje działania i opisuje, co z nich wyniknęło dla niego i dla innych. |
|
2. Świat zawodów i rynek pracy. DZIECKO: 2.1 odgrywa różne role zawodowe w zabawie; 2.2 podaje nazwy zawodów wykonywanych przez osoby w jego najbliższym otoczeniu i nazwy tych zawodów, które wzbudziły jego zainteresowanie, oraz identyfikuje i opisuje czynności zawodowe wykonywane przez te osoby; 2.3 wskazuje zawody zaangażowane w powstawanie produktów codziennego użytku oraz w zdarzenia, w których dziecko uczestniczy, takie jak wyjście na zakupy, koncert, pocztę; 2.4 podejmuje próby posługiwania się przyborami i narzędziami zgodnie z ich przeznaczeniem oraz w sposób twórczy i niekonwencjonalny; 2.5 opowiada o sobie w grupie rówieśniczej. |
|
3. Rynek edukacyjny i uczenie się przez całe życie DZIECKO: 3.1 nazywa etapy edukacji (bez konieczności zachowania kolejności chronologicznej); 3.2 nazywa czynności, których lubi się uczyć. |
|
4. Planowanie własnego rozwoju i podejmowanie decyzji edukacyjno-zawodowych. DZIECKO: 4.1 opowiada, kim chciałoby zostać; 4.2 na miarę swoich możliwości planuje własne działania lub działania grupy rówieśniczej przez wskazanie pojedynczych czynności i zadań niezbędnych do realizacji celu; 4.3 podejmuje próby decydowania w ważnych dla niego sprawach, indywidualnie i w ramach działań grupy rówieśniczej. |
Lateralizacja – to przewaga jednej strony podczas czynności ruchowych. Lateralizacja, czyli stronność to funkcjonalna dominacja jednej ze stron ciała. Związana jest z dominowaniem jednej z półkul mózgowych.
Większość ludzi prezentuje model lateralizacji jednorodnej prawostronnej: dominacja prawego oka (prawooczność), ręki (praworęczność), nogi (prawonożność).
Lateralizacja rozwija się w ciągu życia dziecka. Praworęczność zwykle ustala się około 2 – 3 roku życia, a leworęczność w wieku 3 – 4 lat. Ostatecznie dominacja czynności ruchowych w większości przypadków ustala się do 6 roku życia. Proces lateralizacji zostaje zakończony w wieku szkolnym.
Modele lateralizacji
Lateralizacja jednorodna prawostronna lub lewostronna- (np. prawooczność, praworęczność, prawonożność lub lewooczność, leworęczność, lewonożność).
Lateralizacja niejednorodna – skrzyżowana (dominujące narządy ruchu i zmysłów znajdują się po obu stronach osi ciała, np. dziecko praworęczne, lewooczne, prawonożne. W tych przypadkach trudności spowodowane są głównie zaburzeniami współdziałania oka i ręki (koordynacji wzrokowo - ruchowej) ujawniają się podczas rysowania, pisania (niekształtne litery w nierównych odstępach, opuszczanie linijki), i czytania (przeskakiwanie liter, opuszczanie sylab, opuszczanie wyrazów, zmiana kolejności liter).
Lateralizacja nieustalona (słaba) – brak funkcjonalnej dominacji jednej strony ciała. Jest stanem przejściowym (po 6 r. ż. świadczy o opóźnieniu procesu lateralizacji) lub trwałym, oburęczność utrzymuje się do końca życia. U dzieci tych często występują trudności w nauce. Dziecko ma trudności w rozróżnianiu lewej i prawej strony własnego ciała oraz przejawia problemy z orientacją przestrzenną. Wykazuje trudności z odwzorowaniem figur geometrycznych, rozpoznawaniem, odwzorowywaniem liter, cyfr podobnych pod względem kształtu, lecz inaczej ułożonych w przestrzeni (p-b-d-g).
-
Nieprawidłowa lateralizacja nie musi być powodem niepokoju, dopóki nie towarzyszą jej dodatkowe zaburzenia tj. zaburzenia motoryczne, zaburzenia percepcji wzrokowej, orientacji w przestrzeni i wtórne zaburzenia emocjonalne.
-
W wieku poniemowlęcym pozostawia się dzieciom całkowitą swobodę w zakresie wyboru ręki podczas czynności ruchowych.
-
W późniejszym okresie, ze względu na trudności techniczne, jakie sprawia pisanie lewą ręką, korzystne jest utrwalenie praworęczności u oburęcznych dzieci (szczególnie, gdy dominuje u nich prawe oko). Dlatego też dopuszczalne jest, aby w sposób taktowny i bez nacisku uświadomić dziecku oburęcznemu, że może, (lecz nie musi) spróbować wykonać daną czynność prawą ręką.
-
W wieku przedszkolnym należy wspierać aktywność lewej ręki w przypadku dziecka lewostronnego i usprawniać ją motorycznie.
Nigdy nie należy przyuczać do pracy prawą ręką dzieci, które:
-
zlaletralizowane są lewostronnie,
-
o wczesnej i silnej dominacji lewej ręki,
-
upośledzonych umysłowo,
-
lewoocznych (dążymy do jednorodnej lateralizacji oka i ręki - dominacji po tej samej stronie ciała),
-
o małej sprawności ruchowej prawej ręki,
-
akceptujących swoją leworęczność i niechętnych wobec prób przyuczania,
-
jąkających się.
Dzieci leworęczne przestawiane na „siłę” prezentują zaburzenia osobowości. Obserwuje się u nich zaburzenia emocjonalne: płaczliwość, lękliwość lub ataki złości, agresji. Zaburzenia nerwicowe objawiają się jąkaniem, moczeniem nocnym. Kształtuje się u nich poczucie mniejszej wartości, lękowa postawa wobec otoczenia, unikanie kontaktów społecznych oraz nadpobudliwość psychomotoryczną. Utrwala się też niechęć do przedszkola, szkoły i zajęć dydaktycznych. Twoja pociecha przestawia literki, nie radzi sobie z czytaniem, nie lubi lekcji WF-u? Możesz jej pomóc, jeśli zrozumiesz, gdzie tkwi problem.
Kluczem do zrozumienia lateralności jest poznanie budowy mózgu oraz zasady, według której on funkcjonuje. Taka mała powtórka z lekcji biologii. Mózg człowieka tworzą dwie półkule. Dzięki prawej m.in. rozumiemy czytany tekst, potrafimy zapamiętywać, oceniać i szukać podobieństw, rozpoznajemy kształty i kolory. Lewa zaś umożliwia odczytanie liter i cyfr, pomaga również w mówieniu i analizowaniu. Współpraca obu półkul jest więc niezbędna do uczenia się. Te dwie części mózgu powiązane są też ściśle ze stronami naszego ciała. Półkula lewa zawiaduje prawą stroną (ręką, nogą, okiem, uchem), a prawa – lewą.
I właśnie w tej współpracy leży sedno lateralności. Psychologowie nie mają wątpliwości: czasem za problemy uczenia się jest odpowiedzialna zaburzona lateralność, czyli brak zdolności do współpracy prawej półkuli mózgowej z lewą oraz powiązanymi z nimi stronami ciała. Oznacza to, że w sytuacjach stresowych, np. gdy uczeń odpowiada przy tablicy, jedna półkula mózgu dominuje nad drugą i ją blokuje. Wtedy dziecko nie potrafi np. opowiedzieć o tekście, który na pewno zna.
Może być i tak, że jedna z dominujących części ciała (czyli ta, której maluch odruchowo używa, np. zawsze pisze tą samą ręką) znajduje się po tej samej stronie, co dominująca półkula. Kontakt między nimi jest więc zablokowany i dziecko nie jest w stanie opowiedzieć, co wydarzyło się w szkole, czy też bardzo długo odrabia lekcje w domu. Jeśli więc rodzice zauważą, że ich pociecha nie radzi sobie z nauką, powinni zwrócić się do psychologa- kinezjologa, by sprawdził tzw. profil dominacji, czyli określił, która część ciała i która półkula są dominujące. To pozwoli dostosować wymagania wobec ucznia do jego możliwości i dobrać odpowiednie ćwiczenia terapeutyczne.
Obserwuj dziecko
Szybko się zorientujesz, jakiego wyboru jednego z dwóch narządów ruchu i zmysłu dokonuje twoja pociecha. Wystarczy zaobserwować:
- którą nogą kopie piłkę; na której nodze stoi w zabawie ?bocian?; którą nogą wchodzi na pierwszy schodek
- którym okiem zagląda przez wizjer
- które ucho przykłada do słuchawki lub zegarka, by sprawdzić, czy chodzi
- którą ręką je, kroi, rysuje, rzuca piłkę.
NAJWAŻNIEJSZE PROFILE DOMINACJI, które powodują największe kłopoty dziecka w szkole:
PROFILE MIESZANE – tylko część dominujących narządów jest po tej samej stronie, co dominująca półkula. Na przykład:
- Półkula mózgowa i ręka po tej samej stronie. U tych dzieci najczęściej pojawia się problem z komunikacją. Nie potrafią wyrazić swoich uczuć czy zdania. W przedszkolu trudno im zżyć się z grupą. W szkole stresem jest odpowiadanie na pytanie nauczyciela; lepiej radzą sobie z pisemnym sprawdzianem.
- Półkula i ucho po tej samej stronie. Jeśli są to lewa półkula i lewe ucho, dziecko może mieć problemy z zapamiętywaniem tekstu, pisaniem i matematyką. Jeżeli zaś są to prawe ucho i prawa półkula, trudności będą sprawiały mu pisanie i czytanie. Może przestawiać literki, pisać ich lustrzane odbicie, np. „b” zamiast „d”. Nie polubi muzyki i nie będzie umiało powtórzyć usłyszanego dźwięku.
- Półkula, oko i ucho po tej samej stronie. Dziecko nie radzi sobie z tradycyjnymi metodami nauki. Najlepiej przyswaja materiał podczas ruchu. Dlatego na zajęciach w szkole i podczas odrabiania lekcji w domu musi się ruszać, zająć czymś ręce, chociażby stukać palcem.
- Półkula i noga po tej samej stronie. Malec ma problem z ruchem, jest niezdarny, w przedszkolu nie lubi rytmiki, w szkole – WF-u. Podczas zajęć fizycznych czuje się niepewnie. Z kolei brak ruchu powoduje, że często cierpi na nadwagę i z tego powodu ma kompleksy.
- Półkula i oko po tej samej stronie. Gdy lewa półkula i lewe oko są dominujące, dziecko ma zazwyczaj trudności z czytaniem, zarówno cichym, jak i głośnym. Dzieje się tak, bo lewe oko skanuje tekst od prawej strony do lewej, gdy tymczasem tekst w języku polskim czyta się odwrotnie: od lewej do prawej. Gdy zaś dominują prawa półkula i prawe oko, dziecko nie umie łączyć liter w słowa, a potem słów w zdania. Konsekwencją są problemy z czytaniem, jąkanie się. Na lekcji, żeby się skupić, musi zamknąć oczy.
PROFIL ZABLOKOWANY – uczeń ma wszystkie dominujące narządy po tej samej stronie ciała, co dominująca półkula. Ma więc trudności i z czytaniem, i z pisaniem, i z wyrażaniem myśli. Nie potrafi opowiadać. Do nauki potrzebuje absolutnej ciszy, a nawet samotności.
CO MAMA I TATA ZROBIĆ POWINNI
Gdy psycholog określi profil dominacji i powie, że dziecko ma zaburzoną lateralność, powinno się rozpocząć odpowiednią terapię. Jednym z jej elementów są specjalne zalecenia dla rodziców takich dzieci:
POROZMAWIAJ ZE SZKOLNYM WYCHOWAWCĄ
Poinformuj go, co dzieje się z dzieckiem i poproś o znalezienie dla niego odpowiedniego miejsca w klasie. Uczeń, który musi często wstawać z ławki i spacerować, aby zrozumieć lekcję, powinien siedzieć w ostatniej ławce (w ten sposób nie będzie rozpraszał innych dzieci), w pierwszej zaś uczeń, który nie może się skupić. Leworęczne dziecko niech zajmie miejsce z lewej strony ławki, aby z kolegą obok nie przeszkadzali sobie w pisaniu. Z nauczycielem możesz uzgodnić też formę sprawdzenia jego wiadomości: zamiast odpowiedzi w ławce czy przy tablicy niech napisze kartkówkę lub sprawdzian.
POMAGAJ W ODRABIANIU LEKCJI
Jeśli twoja pociecha łatwiej uczy się, słuchając tekstu, nagrywaj zadania i czytanki, aby mogła je usłyszeć. A jeżeli szybciej wchodzi jej do głowy to, co zobaczy, wspólnie oglądajcie filmy edukacyjne oraz bogato ilustrowane albumy i encyklopedie. Kiedy zauważysz, że dziecku łatwiej jest się skupić, przebierając palcami, podsuń mu kartkę i kredki: niech ucząc się, maluje kwiatki, rysuje kratki, płotki czy szlaczki. A do szkoły zapakuj mu plastelinę, małe kulki, lub żelowe gniotki, które będzie mógł bez końca formować i dzięki temu będzie miał wciąż zajęte ręce.
ZACHĘCAJ DO RUCHU
Pozwala on tworzyć i utrwalać nowe połączenia nerwowe. Dla dzieci najlepsze jest skakanie na skakance, wspinaczka po drabinkach, chodzenie po krawężnikach. Jeśli nawet na początku nie będzie im to wychodziło, wspieraj i pomagaj. Dobre rezultaty przynosi huśtanie się na huśtawce i w hamaku. Możesz też zapisać pociechę na zajęcia sztuk walki, np. aikido, karate.
PROPONUJ WSPÓLNE ZABAWY
Szczególnie takie, które uczą rozpoznawać różne części własnego ciała i uaktywniają obie półkule mózgowe. Należą do nich: układanki, puzzle, lepienie z plasteliny, wycinanie nożyczkami, nawlekanie makaronu lub korali na nitkę, zbieranie lewą i prawą ręką grochu.
NIE ZANIEDBUJ ZAJĘĆ TERAPEUTYCZNYCH
Tylko systematyczna praca pod okiem specjalisty może przynieść pożądane efekty. Pamiętaj też o ćwiczeniach, które twój syn czy córka powinni wykonywać w domu.
NIE WYMIERZAJ KARY za złe oceny, bo one nie są w tym wypadku wynikiem złej woli dziecka. Ono na pewno też się tym martwi. Raczej zachęcaj, dodawaj otuchy.
NIE ZMUSZAJ do jeżdżenia na rowerze, jeżeli sześciolatek, mimo uczenia się, tego nie potrafi; do pływania w basenie, gdy maluch boi się wody; do siedzenia przy biurku, gdy podczas nauki woli spacerować; do uprawiania sportu i chodzenia na WF, jeżeli podczas tych zajęć pociecha czuje się niepewnie.
Na podstawie literatury opracowała: Ewa Józefiak
Bibliografia
M. Bogdanowicz, Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym, WSiP, Warszawa 1995r.
M. Bogdanowicz, RYZYKO DYSLEKSJI Problem i diagnozowanie, Wydawnictwo HARMONIA, Gdańsk 2004r.
Pedagogizacja rodziców
Temat: Organizacja pracy domowej ucznia, czyli wskazówki dla rodziców jak pomóc dziecku w samodzielnym uczeniu się
Samodzielna nauka dziecka w domu zwana popularnie odrabianiem lekcji jest niezwykle ważnym ogniwem w procesie nauczania i wychowania, jest to dalszy ciąg nauki szkolnej, przygotowujący dziecko do samokształcenia. Praca domowa ma charakter głównie utrwalający wiadomości i umiejętności zdobyte w szkole. Właśnie w zaciszu domowym dziecko ma okazję do powtórnego przemyślenia, czy pogłębienia tematu poznanego w klasie. Tu, w domu może swobodnie zastanowić się nad tym czego dowiedziało się w szkole, może porozmawiać z rodzicami, wyjaśnić wątpliwości, które nasunęły się w związku z zajęciami szkolnymi, a także sięgnąć po dodatkowe źródła informacji i poszerzyć swoją wiedzę. W pierwszych latach nauki szkolnej dziecko nie ma jeszcze nawyku uczenia się samodzielnie. Do takiej pracy trzeba je stopniowo przygotować. W szkole czyni to nauczyciel.
Temat pedagogizacji:
Trudności wychowawcze i profilaktyka w młodszym wieku szkolnym
Na wstępie musimy wyjaśnić sobie, co rozumiemy przez trudności wychowawcze: „Trudności wychowawcze to wszelkiego rodzaju czynniki wewnętrzne i zewnętrzne utrudniające prawidłowe zachowanie się dzieci i młodzieży. Doprowadzają one do zachowań niezgodnych z obowiązującymi normami współżycia społecznego i do zaburzeń poprawnych układów w stosunkach społecznych”.
Młodszy wiek szkolny obejmuje okres od 7 do 11-12 lat, kiedy to dziecko uczęszcza do klas I- IV szkoły podstawowej. W Polsce dzieci rozpoczynają systematyczną naukę w wieku 7 lat i ten rok uważany jest za granicę dzielącą okres przedszkolny od nowego okresu - okresu szkolnego.
Czytaj więcej: Trudności wychowawcze i profilaktyka w młodszym wieku szkolnym
Pedagogizacja dla rodziców ,,Woda – źródło życia i zdrowia’’
Każdy wie, że woda jest niezbędna do życia i trzeba ją pić w określonych ilościach.
Woda jest składnikiem wszystkich organizmów żywych i spełnia wiele istotnych funkcji.
Zawartość wody w organizmie zależy od wieku, płci i masy ciała. Najwięcej wody zawiera organizm noworodków – stanowi ona 75% masy ich ciała. U niemowląt powyżej 6 miesiąca życia ilość wody spada do 60% i utrzymuje się na tym poziomie w ciągu dorosłego życia. Jest to przeciętna zawartość wody w organizmie człowieka. Z wiekiem zawartość wody spada i w organizmie osób starszych, w zawiązku ze spadkiem beztłuszczowej masy ciała, wynosi 50%.
